6. Zero golizny i czegokolwiek

-Co tutaj robisz? –Opatuliła się szczelniej swetrem i założyła ręce na piersi. Przez chwilę przyglądała się mężczyźnie siedzącemu na rogu krawężnika.

-Siedzę sobie i rozmyślam – odwrócił się w jej stronę – Przyłączysz się?

Podeszła do niego bliżej i zajęła miejsce obok.

-Czasem warto sobie posiedzieć i pomyśleć…

-Oho – odsunęła się zdziwiona i machnęła ręką – musiało być ostro skoro jesteś tak pijany.

Mężczyzna roześmiał się głośno.

-Wcale nie. Właściwie było dość drętwo – jęknął i zapatrzył się na ulicę – Drętwo, bo byłem sam. Chociaż. Właściwie… nie wiem…

-Możesz się wysłowić? – jęknęła szturchając go w ramię na co lekko oprzytomniał.

-To krótka sprzeczka z kobietą – wysapał w końcu na co przytaknęła.

A więc o to chodziło. Znowu miał problemy i tym razem postanowił skierować się do niej.  Stała się pocieszycielką biednych, poszkodowanych i opuszczonych? Może powinna otworzyć poradnię psychologiczną.

-Dawaj, nie ma co tu siedzieć – westchnęła wstając i otrzepując spodnie. Chłopak zerknął na nią zdziwiony – Rozumiem, że nie planujesz pokazać się Shakirze w takim stanie…

-To znaczy jakim?

- Jesteś pijany, śmierdzisz i bełkocesz – jęknęła łapiąc go za rękaw i ciągnąc go do mieszkania.

-Możesz spać na legowisku Neo – warknęła szeptem gdy wepchnęła obrońcę do mieszkania, ale niestety ten wszystko usłyszał.

-Zaraz ci coś przygotuję – jęknęła ponownie. Jej mieszkanie było co najmniej malutkie – jeden główny pokój z wbudowaną kuchnią oraz łazienka, z czego jej malutki pokój w większości zajęty był przez duże łóżko. Wyjęła z szafy tonę koców i kołdrę.

-So robisz? – Gerard zajął miejsce na jej łóżku i obserwował jak dziewczyna rozkłada materiały na podłodze.

Wskazała palcem na stertę utworzoną jej rękami.

-Tu dzisiaj śpisz – pociągnęła go i kazała mu się położyć. Mężczyzna posłusznie przeniósł się na swoje miejsce i zaczął się rozbierać, na co zasłoniła oczy – I kilka zasad. Śpisz tylko i wyłącznie u siebie, zero golizny i czegokolwiek innego.

Przebudził się czując jak co raz więcej odgłosów zaczyna docierać do jego czaszki. Przez kilka dobrych chwil zastanawiał się gdzie się znajduje w szczególności, że pozycja w której się właśnie znajdował była zupełnie nie taka, jak każdego poranka. Twardo, zimno… podniósł głowę, starając się opanować napierający ból w czaszce. Rozejrzał się po niewielkim pokoju, a jego wzrok zatrzymał się na zarysowanym kształcie kobiecej sylwetki na łóżku obok. Podniósł się z zimnej podłogi i przeciągnął. Nie miał pojęcia co tutaj robił, w szczególności, że nawet nigdy nie był w domu panny Mayte. Zwykle przyprowadzał Neo pod jej dom, ale nie miał przyjemności zajrzeć do środka.

-Dzień dobry – usłyszał westchnięcie, a chwilę później spod kołdry wychyliła się blond głowa – Jak się spało?

Dostrzegł uśmieszek przepełniony kpiną, na co uśmiechnął się równie mało życzliwie.

-Głowa pobolewa? – spytała wygrzebując się z pościeli. Przytaknął czując nieznośne pulsowanie.

-Słuchaj, strasznie przepraszam – westchnął. Odkrył pościel i wstał chcąc się ubrać – Naprawdę…

-Daruj mi proszę – zaśmiała się zakrywając oczy.

-Bardzo śmieszne – przedrzeźnił ją i wciągnął spodnie – Naprawdę nie wiem jak to się stało…

-że się pokłóciliście? Że się spiłeś? Czy, że przydreptałeś do mnie? – powiedziała wstając i kierując się do łazienki – Proponuję byś zadzwonił po Cesca.

- Nie wiem co się działo, po tym jak wypiłem kilka drinków – jęknął i ponownie się przeciągnął. Jose która akurat pojawiła się znowu w pokoju wzniosła oczy ku niebu.

-Wybacz, ale nie mam nic do jedzenia – powiedziała zaglądając do lodówki – od dłuższego czasu nie jadam w domu. A wybieram się dziś do pracy.

-Cesc będzie po mnie za pół godziny – powiedział zamykając telefon komórkowy – Proponuję śniadanie gdzieś w okolicy.

Blondynka zamrugała kilkakrotnie.

-To nie są twoje okolice – powiedziała dość chłodno – to osiedla bloków. Tutaj jedyne co mam to warzywniak.

Fabregas roześmiał się głośno słuchając jak jego najlepszy kumpel kończy opowiadać swoją historię. Starając się skupić na drodze, hamował także nieodpartą ochotę by zacząć płakać, podczas gdy nieszczęśliwy Gerard wpatrywał się wzrokiem zbitego psa za okno. Pogoda znacznie się pogorszyła i równie zepsuty humor miał obrońca. Cesc przez dłuższą chwilę starał się go rozśmieszyć, ale jedyne co go na razie interesowało to powód całego zamieszania. Znowu pokłócił się z Shakirą, a teraz jeszcze czekała go długa rozmowa z Kolumbijką.

-Właściwie, skąd ty się u niej wziąłeś, co? – Fabregas ponownie wrócił do tematu wczorajszego upicia piłkarza.

-A niby skąd ja mam to wiedzieć Fabs! – zirytował się – ostatnią rzeczą o którą sam! Uwaga! Sam bym siebie podejrzewał… jest to, że rano obudzę się w domu Jose Mayte!

-Aczkolwiek nie ma co szaleć – podjechali na prywatny parking Pique – gdybyś się obudził z nią… no wiesz. A tak, to nie masz się czym martwić.

Wchodząc do windy, Pique poczuł się jeszcze gorzej. Był na siebie zły. Na całą sytuację. Na kłótnię, na to, że nie słucha swojej dziewczyny. Na to, że uległ jakiejś tam fantazji, że szlajał się całą noc i obudził u Mayte, zamiast u boku Kolumbijki.

-Jakby co – jego palec wskazujący wycelował w klatkę piersiową kumpla – piliśmy piwo całą noc oglądając powtórki meczów za czasów kiedy byliśmy młodzi i beztroscy.

Fabregas odpowiedział mu śmiechem.

Powoli wszystko miało ręce i nogi. Całość wyglądała już całkiem zachęcająco, a jedyne co pozostało im do pozałatwiania to jakieś formalności. Rachunki za hurtownie, wyposarzenie kuchni… Krzątała się cały poranek, rozdając zadania i polecenia pracownikom. Jej humor znacznie się polepszył na widok Glada, który tego poranka aż promieniał radośnie.

-Dziś nasz wielki dzień – zawołał wchodząc do lokalu obładowany torbami. Ubrany w stylowy płaszczyk oraz elegancki kapelusz postawił zakupy na głównym blacie.

 -Jutro – skupiła się na ładnym ustawieniem całego szkła w barze.

-Dzisiaj – poprawił ją – Dzisiaj gościmy naszych pierwszych klientów – mrugnął do niej znacząco.

-Ale otwarcie mamy jutro – uśmiechnęła się i złapała za torby – zresztą dzisiejsza kolacja wygląda mi na razie jako bardzo wątpliwa.

Brunet spojrzał na nią przeszywającym spojrzeniem.

-Nie patrz tak na mnie! – Uniosła ręce w geście obronnym i zaszeleściła reklamówkami – To nie moja wina, że schlany wczoraj pojawił się u mnie w domu…

Mężczyzna roześmiał się radośnie na widok jej rozradowanej miny. Nie miał pojęcia jak zareagować, ale nie chciało mu się gadać na ten temat. Nie miał zamiaru mieszać się w nie swoje sprawy, chociaż musiał przyznać, że częstsza niż zwykle obecność piłkarzy w tym lokalu nie tylko podnosiła status tego miejsca, ale i jemu sprawiała przyjemność.

-Pojawi się dziś Cesc – spytał siadając naprzeciwko swojej towarzyszki, na co ona wzruszyła jedynie ramionami.

-Nieby skąd… - spojrzała na niego przelotnie – Słucham?!!!

Jej wzrok ponownie wbił się w bruneta powodując, że ten jakby trochę się skurczył.

-Nie chcesz mi chyba powiedzieć… że ty – wskazała na niego palcem i…. nie potrafiła skończyć – podoba Ci się?

Nie odezwał się.

-Glaaad słoneczko – jęknęła – Ale wiesz, że on ma dziewczynę.

-Wiem – wzruszył ramionami – Zdaję sobie z tego sprawę, ale lubię na niego zerkać. On nie musi o tym wiedzieć, a i ja się nigdzie nie pcham. Taki mój los – posłał jej ciepłe spojrzenie – To co bierzemy się do roboty?

________________________________________________

Kurde. 

Nie wiem trochę nie wiem jak mam to sklasyfikować. Mam was informować czy nie? Bo chyba nie ma to głębszego sensu.